Amfitheater

‘De vrouw aan het plein speelt een spel, ze speelt een spel en ze schrijft, schrijven is voor haar ook een spel.’ Zo begint in de roman Een druppelvormig plein de lange reis door de herinnering. De reis voert de lezer van Amsterdam naar Siracusa op Sicilië, van Groningen naar Córdoba in Andalusië, vier steden die de auteur hebben geadopteerd. Die steden worden niet beschreven, maar hun sfeer, hun geuren en kleuren worden opgeroepen in een beeldende en vooral ook muzikale taal, een taal die de herhaling niet schuwt en die mede daardoor bij alle lyriek glashelder blijft. In die steden bewegen zich mensen; de vriendschapsbanden met enkele van die mensen vormen de schering van het boek. Het teloorgaan van die banden, het in de terugblik altijd aanwezige afscheid geeft Een druppelvormig plein een uitgesproken elegisch karakter.
Gezelletijd is geen roman, of het zou (om met Thomas Mann te spreken) de roman van een roman moeten zijn. De hoofdpersoon is immers bezig met het schrijven van Een druppelvormig plein. We zien de schrijver dus aan het werk terwijl hij niet aan het werk is. Dat het om dezelfde schrijver gaat, zien we natuurlijk aan de stijl: dezelfde muzikaliteit, dezelfde beeldende kracht, dezelfde persoonlijkheid zou je zeggen, eraan voorbijgaand dat de hoofdpersoon van de roman een vrouw is, en de afzender van de brieven Hans Hansma Marinus. Die afzender tekent ook voor een buitengewoon ontroerend zelfportret, en voor een van de mooiste portretten van Amsterdam tot nog toe.
De geboorte van Hans Hansma Marinus valt samen met het uitbreken van de vrede. Hij is tamelijk verweesd opgegroeid, deels in Friesland, deels in Engeland. Hij studeerde culturele antropologie in Utrecht en kunstgeschiedenis in Groningen en Amsterdam. De laatste tien, twaalf jaar werkt hij systematisch aan zijn groots opgezette romancyclus (met parallel lopende zendbrieven) Amfitheater.