De gifbeker van Socrates is het eerste deel van de graphic novel-serie Becky Breinstein, geschreven door Marc van Dijk. In deze recensie kun je lezen wat ik van het boek vond.
Filosofie
Veel kinderen houden van het stellen van vragen. En dat vragen stellen is natuurlijk ook heel gezond, want daardoor leer je. Neem eens de tijd om naar de vragen van je kind te luisteren, er dieper op in te gaan en de vraag van verschillende kanten te bekijken. Merk je dat je kind van 10+ geïnteresseerd is in filosofie? Dan is de grappige graphic novel De gifbeker van Socrates een geschikt boek. Becky Breinstein zet in dit eerste deel haar leven op zijn kop met de grootste denkers uit de geschiedenis van de filosofie.
De gifbeker van Socrates
In De gifbeker van Socrates krijgt Becky op een dag een schok van een lelijke visman met baard, en vanaf dat moment stelt ze de hele dag lastige vragen aan werkelijk iedereen. Na het houden van haar spreekbeurt, die in het honderd loopt, wordt ze van school gestuurd. Maar ook al is Becky onterecht van school gestuurd, ze blijft besmet met het vragenvirus. Aan alle mensen die ze op straat tegenkomt stelt ze dan ook een vraag, maar niemand zit daar op te wachten. Uiteindelijk krijgt Becky zelfs huisarrest van een advocaat. En nu?
Kijk, Becky vindt het op zich prima dat ze niet meer naar school hoeft. Maar ze vindt het verdacht dat haar aartsvijand Isabella Tosti daar zo blij om is. Dus gaat ze samen met Raymon de Demon (geen hond, maar haar Tasmaanse tijger!) op onderzoek uit. en krijgt daarbij ook nog eens hulp uit onverwachte hoek.
Conclusie
Een tijdje geleden ontving ik een recensie-exemplaar van Becky Breinstein 2: Het ravijn van Nietzsche. Ik merkte dat ik daar lastig in kon komen en vroeg me, heel filosofisch, naderhand af waar dat aan lag. Er was maar één manier om erachter te komen: Becky Breinstein 1: De gifbeker van Socrates lezen.
“Drukke kinderen noemen ze ‘ADHD’er’. Moeilijke kinderen noemen ze ‘autist’. Nou, dankzij deze eerste zin van het boek kreeg het van mij gelijk al een strafpunt: Ik heb zelf namelijk ADHD. Mijn twee zoons ook, beide met kenmerken van autisme. Dan valt zo’n opmerking toch niet zo heel lekker moet ik zeggen, aangezien ADHD en autisme officiële diagnoses zijn. Je noemt dus niet zomaar iemand ADHD’er of autist. Allicht werd het niet zo bedoeld door de schrijver, maar ik wilde het toch even aanstippen. Ondanks deze moeilijke start wilde ik niet meteen afhaken en besloot om dapper door te lezen.
Het boek werd gelukkig beter. Wat ik erg leuk vind is dat het boek inhaakt op de moderne tijd. Zo wordt er gesproken over de school van de toekomst. Iedereen heeft in het boek zijn eigen schermpje waar de aandacht op gevestigd is. En blijft. Gelukkig ergert Becky zich er net zo aan als ik. Ze probeert de schermpjes te weren, maar aangezien het net magneten zijn lukt dat haar niet. En zeg eens eerlijk? Hoe vaak kijk jij op je telefoon wanneer je met iemand in gesprek bent? Of voer jij überhaupt bijna geen echte gesprekken meer?
Nou, je merkt het misschien al, als er iemand is die graag vragen mag stellen over het waarom des levens dan ben ik dat wel. Socrates vond zichzelf trouwens ook helemaal niet wijs. Hij stelde daarom de enige juiste vraag: wat is wijsheid? Fantastisch, ik hou ervan! Dat is ook meteen de reden dat ik De gifbeker van Socrates leuker vond dan Het ravijn van Nietzsche. De vragen van Socrates spreken me meer aan. Qua schrijfstijl zijn de boeken namelijk redelijk identiek, dat kan het dus niet zijn.
Ok, eerlijk is eerlijk, ik hanteer nog steeds een strafpunt wegens de eerste en laatste zin van het boek. Toch ben ik blijkbaar filosofischer dan ik aanvankelijk dacht en kijk nu al uit naar Becky Breinstein 3!
Mijn beoordeling De gifbeker van Socrates:
Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks meer missen? Volg ons dan ook op social media: Facebook, Twitter of Pinterest.