Specht En Zoon

Een jonge schilder, in de mode vanwege zijn rake portretten, krijgt een opdracht die anders is dan alle voorgaande: schilder een gestorven jongen. ‘Je redt er een leven mee,’ zegt de steenrijke vader van de jongen. De schilder weet dat hij zichzelf zal moeten overtreffen. Wie was de jongen? Waarom is hij dood? Waarom komt de vader het schilderij niet afhalen?
Specht en zoon, verschenen in 2004, is een rijke roman over de wens iemand op de wereld te zetten, waarmee Willem Jan Otten onverminderd zijn vertellerstalent bewees. Hij ontving er op 2 mei 2005 de Libris Literatuur Prijs voor.
Uit het juryrapport: ‘De roman gaat over wezenlijke zaken als zien en gezien worden, beeld en werkelijkheid, scheppen en geschapen worden, geboorte en dood. Onmiskenbaar plaatst Otten deze thematiek in de christelijke traditie van het bijbelse scheppings-, lijdens- en opstandingsverhaal; talloze elementen in de roman verwijzen op een knappe manier naar de Bijbel en de iconologische traditie. Hij brengt deze motieven bijeen in een subtiel weefsel en nodigt de lezer ertoe uit deze tot een betekenisvol geheel te maken.’
In korte tijd werden ruim 50.000 exemplaren van het boek verkocht, en er verschenen vertalingen in het Duits, Engels, Frans, Italiaans en het Zweeds.
De pers over Specht en zoon:
Friesch Dagblad: ‘Rijk aan gedachten en humaan.’ Elsevier: ‘Geniale ingeving.’ GPD-bladen: ‘Fascinerende roman van schrijver die ertoe doet.’ De Groene Amsterdammer: ‘Speels, luchtig, zinderend van spanning.’ Katholiek Nieuwsblad: ‘Boeiende maar soms wat complexe roman.’ Nederlands Dagblad: ‘Rijke roman, grote vertelkunst.’ NRC Handelsblad: ‘Het boek zet aan tot denken, dat is toch de bedoeling van literatuur.’ Het Parool: ‘Behendig plot, een wonder van ogenschijnlijke eenvoud.’ Trouw: ‘Meesterlijk stilist raakt een zenuw.’ de Volkskrant: ‘Wie bereid is Otten te volgen, kómt ook ergens.’ Vrij Nederland: ‘Lees dit boek met gespitste oren.’